Tek umutları hükümeti zorbalaştırmak. Globalleşen dünyada, demokrasiler de ancak global bir destek, onay, hayırhah bir tutum ya da en kötüsünden tarafsız bir tutumla çevrelendikleri takdirde rahatça gelişip derinleşebiliyor. Aksi durumda, yani düşmanca bir tutumla sarmalanmış, tecrit edilmiş bir demokrasinin işi gerçekten çok zor. Bunu söylerken sadece global dünyanın siyaset sınıfını kastetmiyorum; aynı zamanda ve daha önemli olarak dünya kamuoyunu kastediyorum. Zaten artık iç ve dış kamuoyunun arasındaki sınırların kalktığı; istikrarlı bir iktidar için hükümetlerin sadece iç kamuoyunda değil, dünya kamuoyunda da meşruiyet aramaları gereken bir çağdayız. Artık ne sandık ne de darbe umudu olmayanlar da bu gerçeği çok iyi bildikleri için, geriye kalan son silahlarını çektiler. Epey bir süredir, var güçleriyle dünya kamuoyunun AK Parti hükümetine karşı cephe alması, iktidarın uluslararası tecride sürüklenmesi için yoğun bir çaba içindeler. Bunu başarabilmelerinin tek yolu ise hükümeti zorbalaştırmak... Gerek haftalardır propagandası yapılan "Ekim ayaklanması"nın, gerekse Silivri'yi meydan savaşına çevirme planlarının arka planında bu umut var. Eski düzeni geri getirme sevdasında olanlar hükümetin hata yapmasının pususuna yatmış durumdalar. Hükümet telaşlanacak, saldıracak, zorbalaşacak, haksız zemine düşecek ve biraz daha tecrit olacak... AK Parti hükümetinin bu planı görmediğini düşünemeyiz. Ne var ki, Silivri'deki karar duruşmasına girişin yasaklanması, plan görülse bile yeteri kadar ciddiye alınmadığını gösteriyor. Yarınki (size göre bugünkü) tabloyu görür gibiyim... Bir yanda Silivri'ye varmak için her yolu denemeye kararlı militan CHP'liler ve İşçi Partililer... (Ulusal kanal spikerinin Gezi olayları sırasında ağzından kaçırdığı gibi) günün, çok sayıda yaralı hatta mümkünse "ünlü" yaralı, hatta ölümle kapanmasından daha fazla hiçbir şey istemiyorlar... Öbür yanda ise, Silivri'de kuş uçurtmamaya kararlı, alınan kararın uygulanmasında en ufak bir zaaf yaşanmasına tahammülü olmayan, tahkimatını kurmuş, bütün yolları kesmiş, bütün çıkışları kapatmış güvenlik güçleri... Bunun sonucu, mutlak çatışma, mutlak şiddettir... Silivri'de değil ama şehrin her yerinde sokak gösterileri, çatışmalardır... Demokrasi düşmanlarına haklı zemin kazandırmak Diyeceksiniz ki bu grupların Silivri'ye gitmelerine izin verilse aynı çatışmalar orada olacaktı. Hem salonda olay çıkaracak, karga tulumba dışarı atılmanın, hatta birkaç yumruk yemenin "başarısını" yaşayacak hem de dışarıda polisle, jandarmayla çatışacak, barikatları yıkmaya çalışacak, yine "mümkün olduğu kadar çok" yaralı vermeye uğraşacaklardı. Ve yine bu olayları iç ve dış kamuoyunda hükümetin "zorbalaşmasının" delili olarak kullanacaklardı. Doğrudur; amaçları hükümeti şiddet ortamına çekmek olanlar, aynı şeyi Silivri'de yapacaklardı. Ama o zaman haksız zeminde olanlar onlar olacaktı. Kendilerine tanınan yargılamayı izleme hakkını kötüye kullanan, duruşmayı engelleyen, bağımsız yargıyı baskı altına alan şiddet taraftarı bir kitle durumuna düşeceklerdi. Bugün ise demokratik bir hakkı, Silivri sanıklarının açık yargılanma hakkını savunmak üzere sokaklara dökülmüş ama "zorbalaşan iktidarın" şiddetiyle karşılaşmış mağduru oynayacaklar. Ve hiç şüpheniz olmasın ki, bu tabloyu yurtdışında bol bol pazarlayacaklar. Hükümet Silivri'de "zaaf içinde bir iktidar" görüntüsü vermemek için, "testi kırılmadan" tedbir alma yolunu seçti. Ama bu onun bir başka zaafa düşmesine yol açtı: Açık yargılanma hakkını ihlal etmiş bir hükümet durumuna düştü. Demokrasi düşmanlarına haklı zemin kazandırdı. Güçlü iktidar, demokratik hakların kullanılmasını engellemeden ama düzeni sağlamakta ve yasa dışına çıkanları durdurmakta en küçük bir zaaf göstermeyen iktidardır. Marifet bu ikisini birlikte gerçekleştirmektir. Gülay GÖKTÜRK 05 Ağustos 2013 Pazartesi

Toplam Sayfa Görüntüleme Sayısı

23 Temmuz 2013 Salı

Bilin ki, Avcı davası, MİT Müsteşarı konusunda akim kalmış bir güç gösterisi ihtiyacının kaçınılmaz sonucudur 23 07 2013

Hanefi Avcı 'meselesi'nin 'derin' anlamı

Savcı hakkında 50 yıl istediği zaman

 'Ahlakın bam teli' demiştim. 

Birkaç gün önce 15 yıl hapse mahkum edildi.
Gerçekten 'ahlakın bam teli'?

Avcı'nın aldığı ceza bir skandaldır zira bu ceza bir güç oyununun, 
'özel bir cezalandırma süreci'nin doğrudan sonucudur.

Gençler hatırlamayabilir, 20 yıla yaklaşıyor, Susurluk çeteler düzenini ifşa eden adamdı Hanefi Avcı.

TBMM Araştırma Komisyonu'na, PKK'nın ve 

destekçilerinin imhası için yasa dışı operasyon 

birimlerinin Emniyet, MİT ve ordu içerisinde 

aynı kollardan kurulduğunu, Emniyet'te özel 

harekatçıların, MİT'te eski özel harpçiler, eski 

ülkücüler ve mafya elemanlarının, orduda 

JİTEM etrafında subay ve itirafçıların 

harekete geçtiğini anlatan ilk adamdı.

Risk aldı ve bunun bedeli oldu. 

Açığa alındı, türlü idari cezalara çarpıtırıldı, bir süre hapishanede kaldı.

Ama Susurluk devletinin egemen olduğu o dönemde bile bugün olduğu gibi 'ödüllendirilme'ye yeltenilmedi. 

Kendi ifadesiyle 'devlet dönemi'nde dahi bu türlü 'cezalandırılamadı.

Devlet ile cemaat arasındaki usül ve güç farkı mı diyelim?

Avcı, 
'Haliç'te Yaşayan Simonlar, Dün Devlet Bugün Cemaat' 
başlıklı kitabını 2010'un yazında yayınladı.

'Emniyet teşkilatı içinde, özellikle istihbaratta 'cemaat'
 örgütlenmesi var, karşı çıktığım için beni bile dinliyorlar, başıma bir iş gelirse bu örgütlenmenin farkında olduğum ve buna karşı durduğum için gelecek' diyordu.
Öyle oldu.

Önce kişilik infazına uğradı basında?

Güvenilmez, tehlikeli, mahkum edilesi biri olduğu fikri servis edilen polis fişleriyle işlendi.

Devamı geldi?

Avcı'nın takip edildiği ve dinlendiğini ispat 

etmek için kitabında yazdığı satırlar onu solcu 

bir örgüte yönelik gizli bir soruşturmayı açığa 

çıkarma suçlamasıyla karşı karşıya bıraktı.

Yetmedi?

Bu sol örgüt Avcı'yı kıstırmak için işlevsel hale getirildi polis birimlerince.

Avcı bu örgütle bağlantılandırıldı, bir sol örgüte yardım eden adam haline dönüştü.

Bu da yetmedi?

Bu sol örgüt ise Ergenekon'la ilişkilendirildi soruşturmacı polisler ve savcılar tarafından. 

Böylece Avcı'nın kitabı bir Ergenekon faaliyeti olarak tanımlandı. 

'Bir yapılanma var, işte isim ve kanıtlar' iddiasının karşılığı

 'Terörle mücadelede görev almış kişileri hedef göstermek' 

oldu. 

Nitekim mantık yürüterek kitabın kimi bölümlerinin ısmarlama ve başkaları tarafından, Nedim Şener ve Ahmet Şık tarafından yazıldığını iddia ettiler.

Savcı fezlekeyi iddianameye, mahkeme de iddianameyi karara
 'kaynak'
 yaptı.

Ortada bir kitap ve Avcı'nın evinde yapılan aramada bulunan hatıra olarak sakladığı anlaşılan ruhsatsız bir silah var.

Bu mesele sadece Avcı meselesi değildir?
Aynı zamanda bir ahlak ve bir vicdan meselelesidir.

Bu zulüm, o yolu açanların üzerinde bir vebal, sistem üzerinde ise bir şaibedir.

Sadece bu durum değil, bu durumu görmemek, geçiştirmek, suskun kalmak da ciddi bir ahlak sorunudur.

Ve ciddi bir 
'anlama' 
sorunudur.

Zira bu cezanın çerçevesi, içten içe yanan, sosyojik tablonun baskıladığı, keskin, faydacı, yayılmacı bir siyasi güce, o gücün yürüttüğü bir iktidar mücadelesine de işaret etmektedir.

Gözler Gezi'de, iktidarın dilinde, akıllar darbe, katılımcı demokrasi tartışmalarında?

Ama başka bir çark daha var.

Bir taraf, siyasi iktidar durmaksızın tasfiye ediyor, emniyette, istihbaratta kaybettiği ipi tutmaya çalışıyor.

 Öte taraf iktidara, özellikle Tayyip Erdoğan'a yönelik

 (Barış süreci, Gezi olayları dahil) 

her itiraz ve muhalefeti, her fırsatı her noktada, haberlerde, köşelerde, beyanatlarda, kendi hesabına işlevsel hale getirmeye çalışıyor.

Ve telaffuzu bile tabu olan, öfke, tehdit, yaptırımla karşılaşan, buna karşın dikkate alınmazsa her tür siyasi değerlendirmenin eksik kalacağı bu kavga, sistem, siyaset açısından derindeki asli unsurlardan birisi olmayı sürdürüyor.

Bilin ki, Avcı davası, MİT Müsteşarı konusunda akim kalmış bir güç gösterisi ihtiyacının kaçınılmaz sonucudur. 


ALİ BAYRAMOĞLU

23 07 2013

Bugün Anadolu tecrübesinin yerine aynı cemaat, kulüp ve kasttan olma anlayışı egemen kılınmıştır. 28 07 2013 pazar Tuz kokarsa… Her yıl Ramazan ayında iç gündemin tartışmaları genelde dini konularda yapılmaktaydı. Bu yıl bir olay istisna dini tartışmalar gündem oluşturmadı. Bir kısım dini sorulara verilen cevaplar da magazinsel bir tarzda ele alındı. Bunlar da 'oruçlu denize girilir mi ve sakız çiğnenir mi' tarzındaydı. Gündem oluşturan esas tartışma sahurun vaktiyle ilgiliydi. Bir ilahiyatçıya göre Diyanet sahuru erken sonlandırmakta ve insanlar birkaç saat uzun oruç tutmaktaydı. Üzülerek gördük ki, kuruma yönelik eleştiri olduğundan tahammül edilir bir düzeyde karşılanmadı. İddia sahibine yönelik televizyon programını sabote etmek olmak üzere olumsuz davranışlar sergilendi. Oysa bundan önce ilahiyatçılar arasında daha karmaşık ve gelenekselleşmiş uygulamalara yönelik eleştirilere gerekli müdahale yapılmamıştı. Son yıllarda toplumda tahammül kültürünün zayıflamakta olduğunu görmekteyiz. Bir kişinin kendisine göre doğru ama başkasına göre yanlış algılanan bir konu üzerinde kişinin olayı açıklamasına bakılmadan veya gerekçesini dinlemeden hemen karşıt bir kampanya ile linç tavrı devreye girmektedir. Anlaşılan odur ki insanlar artık birbirlerini dinlemiyor, herkes duymak istediği sese kulak kesiliyor. Herkes karşısındakini anlama ve ikna etme gayretinden çok boyun eğdirme ve ötekileştirme yarışı içinde. Oysa Anadolu kültürü farklı inançların, kültürlerin, etnik yapıların ve dillerin bir arada yaşama temelinde oluşmuştu. Bugün Anadolu tecrübesinin yerine aynı cemaat, kulüp ve kasttan olma anlayışı egemen kılınmıştır. Bu durum ortamda sahici davranışları azaltmış, bunun yerine yapay ve ikiyüzlülüğü artırmıştır. Gelişen olaylar üzerine yapılan 'olaylar bazılarının maskesini düşürmüştür' yorumları geldiğimiz noktayı dramatik biçimde açıklamaktadır. Merak ediyorum; nasıl bir davranış içindeyiz ki karşımızdaki insan bizim yanımızda gerçek kimliğini maskeleme gereği duyuyor. Bu durum bizim tutumumuzdan mı kaynaklanıyor yoksa karşımızdakinin kişilik zaafı mı? Hangisi daha baskın? İnandığımız din ve yaşadığımız coğrafyada ki kültür, insanların birbirlerinin yüzüne hakaret ve küfrün dışında, edep dairesi içinde her şeyi söyleyebilme cesareti sağlıyordu. Birlikte yaşamanın getirdiği bir hukuk vardı. Bir yerde çok yüzlü veya maskeli türler türemiş ise orada arızalı bir durum vardır. Bu arızalı durumun giderilmesi; itaatkâr, tabi ve tebaa insanların yetişmesiyle değil, kimlikli, kişilikli, haksızlık karşısında tavır alan, sorgulayan, eleştiren, iyiliği teşvik eden ve kötülükten sakındıran insanların yetiştirilmesiyle mümkündür. Öyle bir an içinde yaşıyoruz ki iyilik, doğruluk ve dürüstlük haber değeri taşımaya başladı. Oysa iyilik, doğruluk ve dürüstlük insan olmak, insan kalmanın gereğidir. Yalnızlaşmanın ve içe kapanmanın arttığı, örnek insan veya rol modellerin azaldığı bir dünyaya evirildik. Dini sorunlarımızı çözmek ve anlayışlarımızı zenginleştirmek için atanan insanlar kötülüğü, fesadı ve fitneyi çoğaltıyorlarsa artık tuz kokmuştur. İslam'ın iki şartı vardır: birincisi iman etmek, ikincisi iyilik yapmaktır. Görevimiz iyilik yapmak, iyiliği teşvik etmek ve kötülüğü önlemektir. Bugün başkalarının kötülüklerini anlatarak, iyiliği yaygınlaştırmaktan çok kötülüğe meşruiyet kazandırıyoruz. Hz Peygamberimiz (sav) 'Bir kul, bu dünyada başka bir kulun ayıbını örterse, kıyamet gününde Allah da onun ayıbını örter' diye buyurdu. Hz. Mevlana şöyle der: 'Cömertlik ve yardım etmede akarsu gibi ol Şefkat ve merhamette güneş gibi ol Başkalarının kusurunu örtmede gece gibi ol Hiddet ve asabiyette ölü gibi ol Tevazu ve alçakgönüllülükte toprak gibi ol Hoşgörürlükte deniz gibi ol Ya olduğun gibi görün, ya göründüğün gibi ol.' Alija der ki: Dünyanın bütün büyük dinleri şu basit hakikati öğretmeye çalışır ve hakikatler basittir. Sana yapılmasını istemediğin şeyi başkasına yapma. Ya da öyle hareket et ki, davranışların herkes için geçerli olsun; ne sana göre değişsin ne de başkalarına göre… SÜLEYMAN GÜNDÜZ 28 07 2013