Televizyon mütefekkiri ve görünür olmanın dayanılmaz çekiciliği
Mübarek
Ramazan ayının sonuna geldik. Otuz gün boyunca çeşitli televizyon
kanalları sağolsunlar iftar ve sahur programları düzenlemek suretiyle
önemli bir sosyal hizmet gerçekleştirdiler. Bu programlar sayesinde
ülkemizin 'âlim, sanatçı, edebiyatçı, şâir, yazar, akademisyen ve
mütefekkirleri'nin birikimini görme fırsatı bulduk. Şöyle kabaca bir
hesap yapıyorum da, ülkemizin âlim, sanatçı, edebiyatçı, şâir, yazar,
akademisyen ve mütefekkir varlığını gösteren bu rakam, gözlerimi
yaşartıyor ve göğsümü kabartıyor. İftar ve sahur programı yapmayan ve
tam da iftar ve sahur vaktinde insanımızın oruç ve ibadet
konsantrasyonunu zedeleyen diziler yayınlamayı tercih eden bir-iki
kanalı saymazsak, en az on ulusal kanal iftar ve sahur programı yapmış.
(Tabii yerel televizyon kanallarını saymıyorum. Her ilimizde en az bir
yerel kanalın iftar ve sahur programı yaptığını düşünecek olursak,
buradan da ülkemizin yerel âlim, sanatçı, edebiyatçı, şâir, yazar ve
mütefekkirlerinin ortalama sayısını elde ederiz ki daha hesap yapmadan
bunu düşünmek bile beni müthiş heyecanlandırıyor !). Her kanalın iftar
ve sahur programlarına her gün en az iki mümtaz şahsiyetin davet
edildiğini düşünecek olursak, iki çarpı otuz gün eder altmış mütefekkir
ve sanatçı. Bunu on televizyon kanalı ile çarparsak altıyüz gibi müthiş
bir rakam elde ederiz ki bu altıyüz rakamı, yetmişaltı milyonluk bir
ülkeyi taşımaya pekâlâ yeter ! Bir de, bu iftar ve sahur programlarına
davet edilmeyip evinde 'davet edilmediği için kederlenen potansiyeli' de
ilave edersek ortaya gerçekten gurur duyacağımız bir tablo çıkar ! Tabi
burada bazı küçük hesaplama hataları yapabiliriz, o da şöyle bir
hesaplama hatasıdır ki sonuca tesir eder mi bilmem. İftar programına
falanca kanalda katılıp aynı gecenin sahurunda başka bir kanala
koşuşturan ya da otuz gün boyunca bu on kanalın hemen hepsinde hem iftar
ve hem sahur programlarına davet edilen nadide şahsiyetler var ki işte
bu kişilerle ne kadar iftihar etsek azdır !
Televizyon gibi
etkili bir mecrâda kitlelere doğru şeyler söyleyip onların birşeyler
öğrenmelerine katkıda bulunmak elbette çok güzel.
Ama
iftar ve sahur
programlarının vazgeçilmez
konuşmacı kadrosundan pekçoğunu çok şükür
tanıma fırsatı bulduğum için, vermeye
çalıştıkları 'dolu ve sıkı
mütefekkir'
görüntüsünün sadece bir görüntü olduğunu,
hatta televizyonun
zaten 'imaj' demek
olduğunu, bu zevât-ı muhteremin epey bir
kısmının
malûmatfüruşluktan başka bir şey
yapmadığını düşünüyorum.
Ekranda büyük
büyük lâflar eden, kitaplar yazmış olan bu kimselerin bir bildiğim ve
şâhit olduğum kadarıyla gerçekliğine bir de anlattıklarına bakıyorum,
şaşırıyorum.
Anlattığımızla yaşadığımız arasında bir tutarlılık yoksa
ibadetlerimizin bir anlamı kalır mı Allah bilir. Hiç değilse bu mübarek
Ramazan ayında yüzümüzü Allah'a çevirsek, onbir ayın aklımızda ve
kalbimizde açtığı tahribatı onarsak daha iyi olmaz mı ?
İsimlerini
burada saymaya lüzum hissetmediğim ama kendilerine her zaman saygı
duyduğum pek azı hâriç televizyon mütefekkirleri, 'görünmeyi' ve böylece
kendi varlıklarını ispat etmeyi çok seviyor olmalılar.
Kendilerine ait
yeni ve parlak hiçbir şey söylemedikleri gibi, iftar ve sahur
programlarına veya tartışma programlarına davet edilmek galiba
kendilerine müthiş bir tatmin sağlıyor. Çünkü görünmek, görünür olmak bu
insanlar için önemli, varlıklarını kanıtlamak için önemli, 'marka'
olmaları bakımından önemli. Bir de olan biteni canlı yayında, anında
analiz edip sorunu çözüveren, yol gösteren (gerçekten düzeyli bir-iki
tanesi hâriç) 'oturduğu koltuğa sığmayan genç televizyon mütefekkirleri'
yok mu ! Bayılıyorum !
Âlim, sanatçı, edebiyatçı, şâir, yazar,
akademisyen ve mütefekkir varlığımız kemiyyet açısından çok şükür iyi
de maalesef keyfiyyet açısından yetersiz.
Kantite yükselirken kalite
düşüyor.
Müslüman âlim, sanatçı, edib ve mütefekkirin bu kadar çok
olmasına rağmen ilim, düşünce ve sanatın yerinde sayması da bir başka
çelişkiyi ortaya koyuyor.
YALÇIN ÇETİNKAYA
