Ergenekon hükümlülerinden biri, karardan sonra AK Parti iktidarına bir yıl ömür biçtiğini; bir yıl sonra "halkın iktidara geleceğini" söylemiş. Bir başkası, "sıcak bir sonbahar yaşanacağı" tehdidini savurmuş 07 Ağustos 2013 Çarşamba

Ergenekon hükümlülerinden biri, karardan sonra AK Parti iktidarına bir yıl ömür biçtiğini; 

bir yıl sonra 

"halkın iktidara geleceğini" 

söylemiş.

 Bir başkası, 

"sıcak bir sonbahar yaşanacağı"

 tehdidini savurmuş.

 Hâlâ aynı yanlışı yapıyorlar...

Ergenekon hükümlülerinden biri, karardan sonra AK Parti iktidarına bir yıl ömür biçtiğini; bir yıl sonra "halkın iktidara geleceğini" söylemiş. Bir başkası, "sıcak bir sonbahar yaşanacağı" tehdidini savurmuş.

Oysa böyle ölçüsüz-desteksiz tehditler savurmak yerine sussalar ve halkın affediciliğinin ortaya çıkabileceği bir iklimin bir an önce oluşması için yaptıklarını unutturmayı deneseler kendileri için çok daha hayırlı olurdu.

Kendisi için verilen kararın adil olmadığına inanan insanların hukuki itirazlarını en yüksek perdeden dile getirmelerinde yadırganacak bir şey yok. Ben hukuki itirazdan değil, siyasi tehditten söz ediyorum. "Yıkarız, yakarız, deviririz, bedelini ödetiriz" tehditlerinden...

"Hâlâ aynı yanlışı yapıyorlar" derken kastım, bu kesimin mahkemelerdeki savunmalarını da aynı siyasi hat üzerine oturtmalarıydı.

Toptan inkârın iflası

Darbe davalarından yargılanan TSK mensupları, dava boyunca kendilerinin "kahraman" onları yargılayanların ise vatan haini olduğunu söylediler.

 Her şey yalan, her şey sahteydi. Ergenekon örgütü bir hayal ürünüydü. Karşı karşıya oldukları şey, NATO'nun Türk ordusunu tasfiye planıydı. Onlar, ABD-AK Parti-Gülen hareketi ittifakı tarafından ortaklaşa planlanan bir tasfiye operasyonunun kurbanıydılar.

Kendilerini böyle savundular... Ne var ki, dosyalarda o kadar güçlü deliller vardı ki, "toptan inkâr" stratejisi sökmedi.

Oysa hem mahkeme heyeti hem de kamuoyu vicdanı açısından oldukça etkili olabilecek bir hafifletici sebepleri vardı:

"Biz bir geleneğin kurbanıyız" diyebilirlerdi!

"Biz ordunun siyaseti kontrol etmesinin, kontrol edemediğinde de müdahale etmesinin gelenek haline geldiği bir orduda yetiştik. Harp okuluna girdiğimiz andan itibaren komutanlarımızdan siyasete balans ayarı vermenin suç değil kutsal bir misyon olduğunu öğrendik" deselerdi çok daha etkili bir savunma yapmış olurlardı.

"Bizim bu suçu işlememizde, 1960'dan beri aynı suçu işleyen komutanlarımıza hiçbir bedel ödetmeyen hukuk sisteminin hiç mi payı yok? Adalet piyangoyla dağıtılmaz. On yıllardır işlemeyen yargı sürpriz bir biçimde ilk bize işlemişse, bu bizi kurban yapmaz mı" gibi bir mantık ileri sürebilirlerdi.

Ayrıca, bu kötü geleneğin sadece TSK içinde değil, bütün toplumda egemen olduğunu; toplumun azımsanamayacak bir kesiminin de onlara "kurtarıcı" gibi davranarak; müdahale için kışkırtarak suç işlemeye teşvik ettiklerini de ekleyebilirlerdi -ki bu da bir hafifletici sebep- olurdu.

Ancak böyle bir savunma stratejisi kamuoyunda bir empati duygusu yaratabilir, affetme ve yeni bir sayfa açma eğilimi doğurabilirdi.

Af iklimini berhava etmek

Ne var ki böyle yapmadılar ve hâlâ da yapmıyorlar. Tam tersine, kinden, intikamdan, rövanştan söz etmeye devam ediyorlar. Ve bu söylemleriyle oluşması gereken af iklimini berhava ediyorlar.
Hesaplaşmanın bitmediğini; darbeciliğin Türkiye'de hâlâ mahkûm edilmediğini; darbecilerin nadim olmadığını ortaya koyan bu söylem bugün Türkiye'de yeni bir sayfa açılmasının önünde ciddi bir engel oluşturuyor. Zira toplumun affediciliğinin ortaya çıkabilmesi için, affedilecek olanların da suçlarını anladıklarını bir şekilde belli etmeleri gerekir.

Türkiye'de kimse, yüzlerce hayatın mahvolmasından, hiçbir suçu olmayan sanık yakınlarının yaşadıkları büyük acıdan memnuniyet duymuyor.

 Mahkemenin tekrarladığı her "müebbet" kelimesi, sadece sanıkların ve sanık yakınlarının yüreğini yakmakla kalmıyor; bütün toplumun ruhunu karartıyor.

Ama öte yandan o toplum, bundan sonra başına böyle işler gelmeyeceğinden de emin olmak istiyor. Bütün mesele, kamuoyu vicdanının, halkın iradesine karşı şiddete başvurma yolunun artık geçmişte kaldığına inanması...

Darbe sanıkları ve onların yanında saf tutanlar, tehditleri bırakıp toplumu buna inandırmanın yolu yordamı üzerinde düşünseler çok daha iyi ederler.

 07 Ağustos 2013 Çarşamba

 Gülay GÖKTÜRK

 

 

Tek umutları hükümeti zorbalaştırmak.

 Globalleşen dünyada, demokrasiler de ancak global bir destek, onay, hayırhah bir tutum ya da en kötüsünden tarafsız bir tutumla çevrelendikleri takdirde rahatça gelişip derinleşebiliyor. Aksi durumda, yani düşmanca bir tutumla sarmalanmış, tecrit edilmiş bir demokrasinin işi gerçekten çok zor.

Bunu söylerken sadece global dünyanın siyaset sınıfını kastetmiyorum; aynı zamanda ve daha önemli olarak dünya kamuoyunu kastediyorum. Zaten artık iç ve dış kamuoyunun arasındaki sınırların kalktığı; istikrarlı bir iktidar için hükümetlerin sadece iç kamuoyunda değil, dünya kamuoyunda da meşruiyet aramaları gereken bir çağdayız.

Artık ne sandık ne de darbe umudu olmayanlar da bu gerçeği çok iyi bildikleri için, geriye kalan son silahlarını çektiler. Epey bir süredir, var güçleriyle dünya kamuoyunun AK Parti hükümetine karşı cephe alması, iktidarın uluslararası tecride sürüklenmesi için yoğun bir çaba içindeler. Bunu başarabilmelerinin tek yolu ise hükümeti zorbalaştırmak...

Gerek haftalardır propagandası yapılan "Ekim ayaklanması"nın, gerekse Silivri'yi meydan savaşına çevirme planlarının arka planında bu umut var. Eski düzeni geri getirme sevdasında olanlar hükümetin hata yapmasının pususuna yatmış durumdalar. Hükümet telaşlanacak, saldıracak, zorbalaşacak, haksız zemine düşecek ve biraz daha tecrit olacak...

AK Parti hükümetinin bu planı görmediğini düşünemeyiz. Ne var ki, Silivri'deki karar duruşmasına girişin yasaklanması, plan görülse bile yeteri kadar ciddiye alınmadığını gösteriyor.

Yarınki (size göre bugünkü) tabloyu görür gibiyim...

Bir yanda Silivri'ye varmak için her yolu denemeye kararlı militan CHP'liler ve İşçi Partililer... (Ulusal kanal spikerinin Gezi olayları sırasında ağzından kaçırdığı gibi) günün, çok sayıda yaralı hatta mümkünse "ünlü" yaralı, hatta ölümle kapanmasından daha fazla hiçbir şey istemiyorlar...

Öbür yanda ise, Silivri'de kuş uçurtmamaya kararlı, alınan kararın uygulanmasında en ufak bir zaaf yaşanmasına tahammülü olmayan, tahkimatını kurmuş, bütün yolları kesmiş, bütün çıkışları kapatmış güvenlik güçleri...

Bunun sonucu, mutlak çatışma, mutlak şiddettir... Silivri'de değil ama şehrin her yerinde sokak gösterileri, çatışmalardır...

Demokrasi düşmanlarına haklı zemin kazandırmak

Diyeceksiniz ki bu grupların Silivri'ye gitmelerine izin verilse aynı çatışmalar orada olacaktı. Hem salonda olay çıkaracak, karga tulumba dışarı atılmanın, hatta birkaç yumruk yemenin "başarısını" yaşayacak hem de dışarıda polisle, jandarmayla çatışacak, barikatları yıkmaya çalışacak, yine "mümkün olduğu kadar çok" yaralı vermeye uğraşacaklardı. Ve yine bu olayları iç ve dış kamuoyunda hükümetin "zorbalaşmasının" delili olarak kullanacaklardı.

Doğrudur; amaçları hükümeti şiddet ortamına çekmek olanlar, aynı şeyi Silivri'de yapacaklardı. Ama o zaman haksız zeminde olanlar onlar olacaktı. Kendilerine tanınan yargılamayı izleme hakkını kötüye kullanan, duruşmayı engelleyen, bağımsız yargıyı baskı altına alan şiddet taraftarı bir kitle durumuna düşeceklerdi. Bugün ise demokratik bir hakkı, Silivri sanıklarının açık yargılanma hakkını savunmak üzere sokaklara dökülmüş ama "zorbalaşan iktidarın" şiddetiyle karşılaşmış mağduru oynayacaklar. Ve hiç şüpheniz olmasın ki, bu tabloyu yurtdışında bol bol pazarlayacaklar.

Hükümet Silivri'de "zaaf içinde bir iktidar" görüntüsü vermemek için, "testi kırılmadan" tedbir alma yolunu seçti. Ama bu onun bir başka zaafa düşmesine yol açtı: Açık yargılanma hakkını ihlal etmiş bir hükümet durumuna düştü. Demokrasi düşmanlarına haklı zemin kazandırdı.

Güçlü iktidar, demokratik hakların kullanılmasını engellemeden ama düzeni sağlamakta ve yasa dışına çıkanları durdurmakta en küçük bir zaaf göstermeyen iktidardır.

Marifet bu ikisini birlikte gerçekleştirmektir.

 05 Ağustos 2013 Pazartesi